مواد حساس به اکسیژن
ویژگی‌های مشخص مواد حساس به اکسیژن در زیر فهرست می‌شوند:
از مواد حساس به اکسیژن می‌توان در حرارت‌های بسیار بالا و بارهای الکتریکی، به‌شرطی‌که درمعرض اکسیژن نباشند، بهره برد. حفظ سطوح مناسب وکیوم یا یک اتموسفر بی‌اثر، محافظت از اکسیژن را حاصل می‌کند.
این مواد با افزایش دما، افزایش قابل توجهی در مقاومت نشان می‌دهند. ازاین‌رو، محافظت از کوره، المنت‌ها و منبع تغذیه دربرابر جذب نیروی افزایش‌یافته به‌خصوص درشرایط شروع سرد (روشن شدن دوباره) ضروری است.
این مواد نسبت‌به شوک حرارتی و مکانیکی حساس هستند. بنابراین، یک کاربرد تدریجی و آهسته روبه‌افزایش نیاز است.
بسیاری از این مواد در ولتاژ کمتر از ولتاژ خط استاندارد عمل می‌کنند. ذکر این مطلب مهم است که از آنجا که این مواد همگی ویژگی‌های بالا را دربردارند، به یک منبع تغذیه پرهزینه و پیچیده نیاز است.
مواد حساس به اکسیژن عبارتند از: تنگستن، تنتال، گرافیت و مولیبدن. جزئیات مربوط‌به این مواد در ادامه می‌آیند.
مولیبدن
استفاده از مولیبدن[۱] در کوره‌های صنعتی در سال ۱۹۳۰ میلادی آغاز گردید و از سال ۱۹۴۰ به‌گستردگی از آن در کاربردهای صنعتی بهره گرفته شد. این ماده در شکل‌های مختلف ازجمله، میله، سیم، تسمه و لوله عرضه می‌شود. برخی ویژگی‌های مشخص مولیبدن که در زمان خرید المنت مولیبدن باید در نظر داشته باشید در زیر فهرست می‌شوند:
مولیبدن در دمای بالا میل زیادی به ترکیب با اکسیژن دارد و تنها درحضور یک کاهنده، وکیوم یا یک اتموسفر بی‌اثر خالص قابل گرم شدن است. اکسایش این ماده در دمایی میان ۲۵۰ تا ۳۰۰ درجه سانتیگراد اتفاق می‌افتد که مولیبدن دی‌اکسید را تشکیل می‌دهد که محافظت محدودی تا حدود ۶۰۰ درجه سانتیگراد را سبب می‌شود.
مولیبدن دی‌اکسید به مولیبدن تری‌اکسید تبدیل می‌گردد که به‌شدت فرّار است و فلز پایه را درمعرض اکسایش بیشتر قرار می‌دهد.
در دمای حدود ۸۰۰ درجه سانتیگراد، اکسایش تخریبیی با ابرهای مولیبدن دی‌اکسید ایجادشده رخ می‌دهد.